Jacobus Vaet był flamandzkim kompozytorem renesansu. Był przedstawicielem pokolenia pomiędzy Josquinem a Palestriną, piszącym płynną polifonię z wszechobecną imitacją, był przyjacielem zarówno Clemensa non Papa, jak i Lassusa. Urodził się albo w Kortrijk, albo w Harelbeke, ale kiedy i gdzie się urodził, nie jest jeszcze w pełni ustalone. Ze swoich „Modulationes” (1562) nazywa siebie „Flamandem”, ale później twierdzi, że jest „Belgiem”, więc przynajmniej możemy powiedzieć, że pochodzi z Holandii. Jego pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z Kortrijk, gdzie w 1543 roku, w wieku 13 lat, został przyjęty jako śpiewak do kościoła Onze Lieve. W 1547 zapisał się na uniwersytet w Leuven, a w 1550 znalazł się na dworze Karola V, gdzie został wymieniony jako tenor w chórze kaplicy. Być może został zwerbowany do chóru przez Pietera Maessensa, który był magistrem cantus w Notre Dame w Courtrai, gdy Vaet był chłopcem. W 1554 roku został kapelmistrzem Maksymiliana II i piastował to stanowisko do końca życia. Najwyraźniej Maksymilian lubił swojego kapelmistrza i opłakiwał go zarówno w swoim pamiętniku, jak i zlecając pisanie dla niego elegii innym wybitnym kompozytorom z jego kręgu.