Francesco Feo był włoskim kompozytorem, znanym głównie ze swoich oper. n 1713 zaprezentował swoją pierwszą operę, L'amor tirannico, ossia Zenobia (Miłość tyrańska lub Zenobia), a na karnawał 1714 Il martirio di Santa Caterina (Męczeństwo św. Katarzyny Egiptu) oratorium. Jego sława zaczęła rosnąć dzięki utworom sakralnym dla lokalnych kościołów, takim jak Missa defunctorum (Msza żałobna) w 1718 r., a także dzięki jego recytatywom, arii i scenom komicznym do wykonań oper innych kompozytorów wystawianych w Neapolu. W 1719 Feo napisał La forza della virtù (Siła cnoty), a następnie w 1720 swoją operę seria Teuzzone. Prawdziwą sławę przyniosła dopiero jego opera seria Siface, re di Numidia (Syphax, król Numidii) dla Teatro San Bartolomeo w 1723 r. Libretto było pierwszą próbą dramma per musica podjętą przez przybyłego właśnie do Neapolu 25-letniego Piotra Metastasio.