Stefano Donaudy, syn Francuza i matki Włoszki, był pomniejszym włoskim kompozytorem działającym w latach 90. Xix wieku i na początku Xx wieku, w czasie, gdy jego rodzinne miasto Palermo przeżywało okres względnej świetności pod napływem bogatych anglo-amerykańskich artystów. rodziny sycylijskie, takie jak Florios i Whitakers. Nie poświęcono mu dotychczas żadnych badań biograficznych ani muzykologicznych, wydaje się jednak, że Donaudy był bardzo przedwcześnie rozwinięty, gdyż różne źródła datują zarówno jego pierwszą operę Folchetto, jak i jedną z jego najpopularniejszych pieśni, Vaghissima sembianza, na rok 1892, kiedy to tylko trzynaście. Po studiach u dyrektora Konserwatorium w Palermo, Guglielmo Zuellego (rywal Giacomo Pucciniego we wczesnych latach jego kariery), wydaje się, że Donaudy zarabiał na życie jako nauczyciel śpiewu, trener i akompaniator niektórych z najbogatszych rodzin Sycylii, a wszystko to jednocześnie aktywnie rozwijając karierę jako kompozytor. Tworzył głównie muzykę wokalną, dzieląc swoją twórczość pomiędzy operę i piosenkę, choć tworzył także muzykę kameralną i orkiestrową. Praktycznie wszystkie teksty jego pieśni i libretti zostały dostarczone lub napisane na cztery ręce przez jego brata Alberto Donaudy (1880–1941), poetę, którego styl odzwierciedla dominujące gusta literackie tamtego okresu, od Arrigo Boito i Gabriele D'Annunzio po Guido Gozzano. Dziś sława Donaudy'ego opiera się wyłącznie na jego zbiorze 36 Arie di Stile Antico, opublikowanym po raz pierwszy przez Casa Ricordi w 1918 r., z poprawkami w 1922 r., ale wykorzystującym materiał skomponowany od 1892 r. Jest nadal w druku. Kilka piosenek z tej płyty nigdy nie zniknęło z koncertowego repertuaru włoskich śpiewaków operowych, a tytuły takie jak Vaghissima sembianza, Spirate pur, spirate, O del mio amato ben i piękna Amorosi miei giorni zostały nagrane w niezapomnianych wykonaniach przez takich śpiewaków jak Enrico Caruso, Beniamino Gigli, Tito Schipa, Claudia Muzio, Luciano Pavarotti, Rosa Ponselle, a ostatnio ludzie tacy jak Arleen Augér, Marcello Giordani, Sumi Jo i Andrea Bocelli. Wszystkie te utwory charakteryzują się doskonałym opanowaniem techniki wokalnej oraz głęboko zmysłową i elegancką żyłą melodyczną, co czyni je godnym świadectwem tej szczególnej odmiany ducha secesji, znanej we Włoszech jako Stile Liberty. Być może najszybszym sposobem uosobienia Donaudy'ego jest nazwanie go włoskim odpowiednikiem Reynaldo Hahna.