Scotson Clark był organistą i kompozytorem, urodził się 16 listopada 1840 roku w Londynie w irlandzkiej rodzinie. Pierwszą naukę muzyczną otrzymał od matki, uczennicy pani Anderson i Chopina. W wieku dziesięciu lat grał na skrzypcach, a dwa lata później, już w szkole w Ewell, grywał na organach podczas nabożeństw w kościele parafialnym. Po krótkich studiach nad harmonią w Paryżu wrócił do Anglii i w wieku czternastu lat został mianowany organistą kościoła Regent-Square. Następnie studiował u pana E. J. Hopkinsa i wstąpił do Królewskiej Akademii Muzycznej, gdzie jego mistrzami byli Sir W. Sterndale Bennett, Sir J. Goss i inni. W 1858 wykładał w. akademii i w tym samym roku opublikował „Metodę na harmonium”. W ciągu następnych kilku lat piastował stanowisko organisty w różnych londyńskich kościołach, a w 1865 założył London Organ School, gdzie szczególną uwagę zwrócono na organy -gra. Wkrótce potem został organistą, uczonym i wystawcą w Exeter College w Oksfordzie, gdzie uzyskał stopień Mus. Bac. w 1807 r. W tym samym roku został mianowany dyrektorem gimnazjum św. Michała w Brighton. W 1868 r. przyjął z rąk biskupa Chichester święcenia diakonatu, a w 1869 r. prezbitera. W tych latach był także wikarym w kościele św. Michała w Lewes. W 1869 opuścił Anglię i udał się do Lipska, gdzie przez dwie kadencje studiował u Reinecke Richtera, ok., oprócz objęcia obowiązków kaplicy angielskiej. W 1870 wyjechał do Stuttgartu, gdzie przez pewien czas był zastępcą kapelana i studiował muzykę u Leberta, Kriigera i Prucknera. W 1873 powrócił do Londynu, ale w następnym roku został kapelanem w Amsterdamie. W 1875 roku wznowił współpracę z London Organ School. W 1878 był oficjalnym organistą reprezentującym Anglię na Wystawie Paryskiej, gdzie został nagrodzony złotym medalem. W następnym roku był przez pewien czas kapelanem w Paryżu, ale ponownie nawiązał kontakt ze szkołą or n i zmarł w tej placówce 5 lipca 1883. Clark był obszernym autorem drobnych utworów na organy, fisharmonię, i fortepian; jego talenty były znaczne, ale jako muzykowi brakowało mu głębi, a jego kompozycje cieszyły się popularnością raczej wśród niewykształconej większości niż szacunkiem nielicznych wykształconych. Był genialnym graczem improwizowanym i miał niezwykłą pamięć.