Maurizio Cazzati był włoskim kompozytorem XVII wieku, urodzonym w Luzzarze (Księstwo Mantui). Choć dziś jest prawie nieznany, przez całe swoje życie był odnoszącym sukcesy dyrektorem muzycznym w wielu miastach, w tym w Mantui, Bozzolo, Ferrarze i Bergamo. Cieszył się tak dobrą opinią, że w 1657 roku został zaproszony bez ubiegania się o to stanowisko maestro di cappella bazyliki San Petronio w Bolonii. Zaraz po nominacji wprowadził pewne reformy, które wywołały powszechną wrogość środowiska muzycznego i doprowadziły do konfliktów z innymi muzykami. Został ostro skrytykowany przez Lorenzo Pertiego (wujka Giacomo Antonio Pertiego) i Giulio Cesare Arresti. Cazzati oświadczył później, że byli po prostu zazdrośni o jego pozycję. W 1671 powrócił do Mantui, gdzie aż do śmierci służył księżnej Izabeli jako Maestro di Cappella da Camera. Muzyka instrumentalna jest dziś uważana za najważniejszą i najbardziej wpływową część jego twórczości. Jego op. 35 zawiera pierwszy znany przykład sonaty na trąbkę.