Ignazio Donati był włoskim kompozytorem wczesnego baroku. Był jednym z pionierów stylu motetu koncertującego. Donati urodził się w Casalmaggiore (obecnie w prowincji Cremona). Niewiele wiadomo o jego najmłodszych latach, ale musiał przejść gruntowną edukację muzyczną, a jego następowanie po stanowiskach w różnych katedrach włoskich miast jest dobrze udokumentowane: służył kolejno w Urbino, Pesaro, Fano, Ferrarze, Casalmaggiore, Novarze, i Lodi, ostatecznie zdobywając w 1629 r. prestiżowe stanowisko w katedrze w Mediolanie, które piastował z jedną krótką przerwą aż do swojej śmierci. Donati napisał „koncerty sakralne”, motety, msze i oprawę psalmów. Większość muzyki Donatiego ma charakter sakralny, a jego styl skłania się ku pogodzie, lekkości i praktyczności. Pisał motety w nowym stylu koncertującym, zapoczątkowanym przez kompozytorów szkoły weneckiej, choć sam nie był związany z Wenecją. Większość jego muzyki przeznaczona jest na dwa do pięciu głosów z towarzyszeniem instrumentów, w tym basso continuo, a niektóre z jego utworów – na przykład księga ustawień psalmów – istnieją w kilku aranżacjach przeznaczonych do różnych typów wykonań, z różnymi siłami instrumentalnymi i wokalnymi. Ignazio Donati napisał Sacri concentus i opublikował je w Wenecji w 1612 roku; tutaj zdefiniował praktykę wokalną „cantar lontano”. W niektórych swoich utworach posunął się jeszcze dalej i zasugerował wiele pomysłów na wykonanie – od śpiewania tylko kilku partii po wykorzystanie wielu chórów z dublowaniem instrumentów, w zależności od zasobów zespołu wykonującego i rodzaju efektu wymaganego przez okazję występu . Tego rodzaju praktyczne rady rzadko można znaleźć w pismach towarzyszących muzyce kompozytorów szkoły weneckiej, którzy dysponowali potężnymi, wirtuozerskimi, dobrze opłacanymi zespołami, ale były one niezbędne dla placówek muzycznych w małych, prowincjonalnych miasteczkach w którym pracował Donati. Oprócz motetów koncertujących i innej mieszanej muzyki instrumentalno-wokalnej napisał kilka stosunkowo konserwatywnych mszy, które jednak nie utrzymane są w stylu polifonicznym Palestriny, ale znajdują się na płaszczyźnie pośredniej między stile antico a bardziej nowoczesną praktyką harmoniczną.