Francesco Bartolomeo Conti Arkusz muzyczny
- Data urodzenia: 20th Styczeń 1681
- Umarły: Lipiec 1732
- Miejsce urodzenia: Florencja, Włochy
Francesco Bartolomeo Conti był włoskim kompozytorem i graczem na mandolinie i teorbie. Napisał także najstarszą zachowaną książkę o metodzie mandoliny. Niewiele wiadomo o biografii Contiego. Urodził się we Florencji we Włoszech. Około 1700 roku był już znany jako teorbis nie tylko w rodzinnej Florencji, ale także w innych miastach, takich jak Ferrara i Mediolan. Sława, jaką cieszył się do 1701 r., umożliwiła mu uzyskanie nominacji na stanowisko teorbisty pomocniczego na dworze Habsburgów w Wiedniu z taką samą pensją jak główny teorbista Orazio Clementi. Na karnawale 1706 zadebiutował jako kompozytor operowy utworem Cleotide, a w 1713 został mianowany kompozytorem nadwornym. W 1708 r., wraz ze śmiercią Clementiego, Conti został awansowany na starszego teorbistę i stanowisko to piastował do 1726 r. W tym samym roku został wybrany członkiem Accademia Filarmonica w Bolonii, a w 1711 r. został mianowany wicekapelmistrzem (wicemaestro di cappella) w Wiedniu. W kwietniu tego roku, po śmierci swojej pierwszej żony, Theresi Kugler, Conti ożenił się ponownie z primadonną Marią Landini, wówczas najlepiej opłacaną piosenkarką w Wiedniu. Śpiewała główne role sopranowe w operach Contiego z 1714 i 1721 r., zmarła jednak w 1722 r. Po jej śmierci Anna Maria Lorenzana została primadonną i wystąpiła w trzech kolejnych operach Contiego. W kwietniu 1725 r. została jego trzecią żoną. 28 sierpnia 1723 r. Conti jako teorbis wziął udział w prawykonaniu opery festiwalowej Costanza e Fortezza Johanna Josepha Fuxa. W 1726 i ponownie w latach 1729-1732 Conti odwiedził Włochy z powodu problemów zdrowotnych. W 1732 powrócił do Wiednia, gdzie wystawił dwie nowe opery, lecz w lipcu tego samego roku zmarł. Jego następcą został jego syn Ignazio Conti (Florencja 1699-1759). Chociaż Il mio bel foco (Quella fiamma) od dawna przypisywano weneckiemu kompozytorowi i mężowi stanu Benedetto Marcello (1686–1739), najnowsze badania identyfikują obecnie florenckiego Francesco Bartolomeo Contiego (1681?–1732) jako prawdopodobnego kompozytora tej pięknej pieśni. Conti był także znakomitym graczem na mandolinie i napisał najwcześniejsze sonaty na ten instrument. Jego utwory powstałe w latach 1714-1725 pisane były przede wszystkim z okazji karnawału lub z okazji urodzin i imienin członków rodziny cesarskiej. Handel ponownie wykorzystał część muzyki Contiego dla Cleotide w swoim pasticcio Ormisda (1730) wykonanym w Queen's Theatre. Jego muzykę docenił także Jan Sebastian Bach, a kantata Contiego „Languet anima mea” zachowała się w rękopisie z 1716 r. w aranżacji Bacha (BWV deest 1006).