Diomedes Cato był urodzonym we Włoszech kompozytorem i lutnistą, mieszkającym i tworzącym wyłącznie w Polsce. Znany jest głównie z muzyki instrumentalnej. Mieszał styl późnego renesansu z rodzącym się barokiem, a także idiomy włoskie z polskim materiałem ludowym; a ponadto był jednym z pierwszych rodzimych kompozytorów włoskich, którzy odwiedzili Szwecję. Katon tworzył zarówno muzykę wokalną, jak i instrumentalną, sakralną i świecką, jednak największą sławę zasłynął dzięki utworom na lutnię. Dzieła lutniowe obejmują dziesiątki utworów w różnych formach i stylach, w tym choreae polonicae, fantazje, galiardy, transkrypcje włoskich madrygałów, passamez i preludiów, które prawdopodobnie grał sam. Stylistycznie obejmują pełną gamę możliwości na lutni. Preludia są w większości akordowe; fantazje są naśladowczymi pojazdami rycerskimi; oraz zespół ośmiu tańców polskich, wywodzących się prawdopodobnie z prawdziwej muzyki ludowej. W muzyce Cato wyraźne są pewne aspekty wczesnego baroku, w tym użycie krótkich motywów, które powtarzają się, aby ujednolicić dłuższe sekcje, oraz łączenie odcinków epizodycznych między wypowiedziami tematycznymi; z drugiej strony część jego muzyki na lutnię zawiera linie wokalne w ścisłej imitacji, bardziej w stylu polifonistów z połowy i końca XVI wieku. Inna muzyka instrumentalna Cato obejmuje utwory na pary altówek i solowe instrumenty klawiszowe. Do jego utworów wokalnych zaliczają się opracowania polskich pieśni sakralnych ze zbioru pt. Rytmy dziwne sztuczne... na cztery głosy i lutnię oraz Pieśń o świętym Stanisławie, na cztery głosy bez akompaniamentu. Napisał także włoski madrygał Tirsi morir volea na pięć głosów, choć istnieje on jedynie w opracowaniu na głos solowy z towarzyszeniem instrumentalnym: transkrypcja, która mogłaby stanowić świadomą zgodność z nową barokową koncepcją madrygału solowego.