Beethoven Sonata wiolonczelowa nr. 5 D-dur op. 102 nie. 2

Sonata Beethovena na wiolonczelę i fortepian nr. 5 ukończono w 1815 r., jednocześnie z sonatą na wiolonczelę i fortepian nr. 4. Obydwa ukazały się w 1817 roku i zadedykowano hrabinie Marii von Erdődy (de), bliskiej przyjaciółce i powiernicy Beethovena. Podczas procesu komponowania Beethoven doświadczał różnego rodzaju trudności, przytłoczony postępującą głuchotą. Złożony i wizjonerski charakter tych sonat wiolonczelowych wyznacza początek tzw. „trzeciego okresu” Beethovena. Ówcześni krytycy zwracali uwagę na niezwykły charakter utworów, które dziś stanowią istotny element podstawowego repertuaru dzieł na wiolonczelę i fortepian.