Cesar Franck ukończył Symfonię d-moll w 1888 r. Uważa się ją zwykle za jedyną jego dojrzałą symfonię, a ostateczny kształt osiągnęła po latach, a jej prawykonanie odbyło się w Konserwatorium Paryskim w 1889 r Została zadedykowana uczniowi Francka , Henri Duparc. Fakt, że zdecydował się napisać symfonię, był faktem niezwykłym, biorąc pod uwagę, że forma ta wyszła we Francji z użycia już dawno temu. Niedawna fala kompozycji o charakterze symfonicznym (autorstwa Charlesa Valentina Alkana, Saint Saensa i samego Francka) wywołała duże zainteresowanie tą formą, choć była ona daleka od popularności, uważana za ostoję niemieckiej kultury muzycznej. Franck, podobnie jak reszta współczesnych mu kompozytorów, odbiegał od stylu , uciekając się do struktury cyklicznej. Jednak i on daleki był od typowych środków francuskich, a jego Symfonia d-moll nosi wyraźne wpływy wagnerowskie i lisztowskie. Reasumując, można to postrzegać jako połączenie obu tradycji i być może właśnie ten fakt wpłynął na jej bardzo słaby odbiór. Na recepcję dzieła wpłynęła także sfera polityczna: akceptując wpływy niemieckie, Franck i inni kompozytorzy (np. D'Indy) stworzyli rozłam wewnątrz Narodowego Towarzystwa Muzycznego, któremu przewodniczył Saint-Saëns i który miał podtrzymywać francuskie wartości muzyczne w przeciwieństwie do niemieckich (głównie w wyniku wojny francusko-pruskiej). Kontrowersje bardzo utrudniły Franckowi wykonanie jego utworu i ostatecznie zwrócił się do orkiestry konserwatorium, która była zobowiązana do grania dzieł wydziałowych. Nawet wtedy próby przebiegały chaotycznie i reakcje były negatywne. Dzieło zostało jednak bardzo dobrze przyjęte w miejscach, gdzie ta kontrowersja nie miała charakteru, np. w Stanach Zjednoczonych.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Cesar Franck ukończył Symfonię d-moll w 1888 r. Uważa się ją zwykle za jedyną jego dojrzałą symfonię, a ostateczny kształt osiągnęła po latach, a jej prawykonanie odbyło się w Konserwatorium Paryskim w 1889 r Została zadedykowana uczniowi Francka , Henri Duparc. Fakt, że zdecydował się napisać symfonię, był faktem niezwykłym, biorąc pod uwagę, że forma ta wyszła we Francji z użycia już dawno temu. Niedawna fala kompozycji o charakterze symfonicznym (autorstwa Charlesa Valentina Alkana, Saint Saensa i samego Francka) wywołała duże zainteresowanie tą formą, choć była ona daleka od popularności, uważana za ostoję niemieckiej kultury muzycznej. Franck, podobnie jak reszta współczesnych mu kompozytorów, odbiegał od stylu , uciekając się do struktury cyklicznej. Jednak i on daleki był od typowych środków francuskich, a jego Symfonia d-moll nosi wyraźne wpływy wagnerowskie i lisztowskie. Reasumując, można to postrzegać jako połączenie obu tradycji i być może właśnie ten fakt wpłynął na jej bardzo słaby odbiór. Na recepcję dzieła wpłynęła także sfera polityczna: akceptując wpływy niemieckie, Franck i inni kompozytorzy (np. D'Indy) stworzyli rozłam wewnątrz Narodowego Towarzystwa Muzycznego, któremu przewodniczył Saint-Saëns i który miał podtrzymywać francuskie wartości muzyczne w przeciwieństwie do niemieckich (głównie w wyniku wojny francusko-pruskiej). Kontrowersje bardzo utrudniły Franckowi wykonanie jego utworu i ostatecznie zwrócił się do orkiestry konserwatorium, która była zobowiązana do grania dzieł wydziałowych. Nawet wtedy próby przebiegały chaotycznie i reakcje były negatywne. Dzieło zostało jednak bardzo dobrze przyjęte w miejscach, gdzie ta kontrowersja nie miała charakteru, np. w Stanach Zjednoczonych.