Schuberta Symfonia nr. 8 C-dur „Wielki”, D. 944

Symfonia nr. 9 C-dur D. 944 to ostatnia symfonia ukończona przez Franza Schuberta. Zwykle nazywa się ją „Wielką”, aby odróżnić ją od „Małej” Symfonii nr. 6 w C-dur. Powszechnie uważa się, że nie. 9 Symfonia została napisana w 1825 r., a kilka listów Schuberta potwierdzało tę tezę. Data prawykonania pozostaje dyskusyjna, niektórzy twierdzą, że próbowano ją wykonać w 1826 r., inne zaś, że symfonia była częścią programu koncertowego w 1829 r. W każdym razie pierwsze publiczne wykonanie utworu dzieło, o którym istnieją wzmianki, miało miejsce w 1839 r. pod dyrekcją Feliksa Mendelssohna i krytykiem Schumanna. Utwór był jednak wielokrotnie krytykowany przez muzyków orkiestrowych, którzy uznali partie smyczkowe i dęte drewniane za zbyt długie i trudne. Mendelssohn często spotykał orkiestry całkowicie niechętne do grania tego utworu. Niezwykle długie jak na symfonię typowe wykonanie Wielkiego trwa około 55 minut. Nadal istnieją pewne kontrowersje co do numeracji tej symfonii, a niemieckojęzyczni uczeni czasami numerują ją jako symfonię nr. 7, najnowsza wersja katalogu Deutscha (standardowy katalog dzieł Schuberta, opracowany przez Otto Ericha Deutscha) wymieniająca go jako nr. 8, a anglojęzyczni uczeni często wymieniają go jako nr. 9.