Schuberta Sonata fortepianowa nr. 20 A-dur D. 959

Sonata na fortepian A-dur D. 959 wchodzi w skład ostatniego zbioru sonat kompozytora, powstałych w ostatnich miesiącach jego życia, od wiosny do jesieni 1828 roku. Zbiór ukazał się dziesięć lat po jego śmierci i w większości zaniedbane w XIX w. Jednak pod koniec XX wieku opinia publiczna i krytyczna uległa zmianie i ostatnie sonaty Schuberta uważane są obecnie za jedne z najważniejszych dojrzałych arcydzieł kompozytora. Stanowią one część podstawowego repertuaru fortepianowego, regularnie pojawiają się w programach koncertowych i nagraniach. Jedną z przyczyn długiego okresu zaniedbywania sonat fortepianowych Schuberta wydaje się być ich odrzucenie jako strukturalnie i dramatycznie gorszych od sonat Beethovena. Rzeczywiście, w ostatnich sonatach można dostrzec wyraźne aluzje i podobieństwa do dzieł Beethovena, kompozytora czczonego przez Schuberta. Analiza muzykologiczna wykazała jednak, że zachowują one dojrzały, indywidualny styl. Ostatnie sonaty Schuberta są obecnie chwalone za dojrzały styl, przejawiający się w unikalnych cechach, takich jak cykliczność projektu formalno-tonalnego, faktura muzyki kameralnej i rzadka głębia emocjonalnego wyrazu.