Akademicka Uwertura Festiwalowa op. 80, była jedną z dwóch kontrastujących ze sobą uwertur koncertowych — których druga to Uwertura Tragiczna op. 81. Brahms skomponował Akademicką Uwerturę Festiwalową w 1880 r. jako „podziękowanie” dla Uniwersytetu Wrocławskiego, który przyznał mu doktorat honoris causa. Początkowo Brahms zadowolił się wysłaniem do uniwersytetu prostego, odręcznego listu z podziękowaniami, ponieważ nienawidził publicznych fanfar celebrytów. Jednak dyrygent, który nominował go do tego stopnia, przekonał go, że protokół wymaga od niego wykonania wspanialszego gestu. Brahms, znany jako zrzędliwy żartowniś, wypełnił swój limit, tworząc „bardzo hałaśliwe potpourri studenckich piosenek do picia à la Suppé” w luźnej, epizodycznej strukturze. Utwór wymaga jednego z największych składów dla którejkolwiek z jego kompozycji: piccolo, dwa flety, dwa oboje, dwa klarnety, dwa fagoty, kontrafagot, cztery rogi, trzy trąbki, trzy puzony, jedna tuba, kotły, bęben basowy, talerze , trójkąt i sznurki. Premierę dyrygował sam kompozytor na specjalnym zwołaniu zorganizowanym na Uniwersytecie 4 stycznia 1881 roku, ku uciesze wielu obecnych na widowni pracowników naukowych. Ze względu na łatwą do zrozumienia strukturę, liryczne ciepło, a także emocje i humor, utwór ten pozostaje podstawą dzisiejszego repertuaru sal koncertowych. Typowy występ trwa około dziesięciu minut
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Akademicka Uwertura Festiwalowa op. 80, była jedną z dwóch kontrastujących ze sobą uwertur koncertowych — których druga to Uwertura Tragiczna op. 81. Brahms skomponował Akademicką Uwerturę Festiwalową w 1880 r. jako „podziękowanie” dla Uniwersytetu Wrocławskiego, który przyznał mu doktorat honoris causa. Początkowo Brahms zadowolił się wysłaniem do uniwersytetu prostego, odręcznego listu z podziękowaniami, ponieważ nienawidził publicznych fanfar celebrytów. Jednak dyrygent, który nominował go do tego stopnia, przekonał go, że protokół wymaga od niego wykonania wspanialszego gestu. Brahms, znany jako zrzędliwy żartowniś, wypełnił swój limit, tworząc „bardzo hałaśliwe potpourri studenckich piosenek do picia à la Suppé” w luźnej, epizodycznej strukturze. Utwór wymaga jednego z największych składów dla którejkolwiek z jego kompozycji: piccolo, dwa flety, dwa oboje, dwa klarnety, dwa fagoty, kontrafagot, cztery rogi, trzy trąbki, trzy puzony, jedna tuba, kotły, bęben basowy, talerze , trójkąt i sznurki. Premierę dyrygował sam kompozytor na specjalnym zwołaniu zorganizowanym na Uniwersytecie 4 stycznia 1881 roku, ku uciesze wielu obecnych na widowni pracowników naukowych. Ze względu na łatwą do zrozumienia strukturę, liryczne ciepło, a także emocje i humor, utwór ten pozostaje podstawą dzisiejszego repertuaru sal koncertowych. Typowy występ trwa około dziesięciu minut