Schuberta Fantazja C-dur „Wędrowiec” op. 15

Fantazja C op. 15 (D 760), znany również jako Fantazja Wędrowca, to czteroczęściowy utwór na fortepian solo, skomponowany przez Schuberta w 1822 roku. Powszechnie uważany za jego najbardziej wymagające technicznie dzieło, Schubert był cytowany jako odniesienie do jego własnej niezdolności do prawidłowego grania. Utwór ten stanowi nie tylko ogromne wyzwanie techniczne, ale także jest godny uwagi pod względem struktury: każda część przechodzi w następną, a każda zaczyna się od wariacji początkowej frazy jego własnego Der Wanderer Lied. Węgierski kompozytor Franciszek Liszt, zafascynowany Fantazją Wędrowca, dokonał jej transkrypcji na fortepian i orkiestrę (S.366) oraz dwa fortepiany (S.653). Dodatkowo zredagował oryginalną partyturę i dodał kilka różnych interpretacji w ossia, a także dokonał całkowitej zmiany aranżacji części końcowej (S.565a).