Symfonia w G, H. 1/94 to druga z dwunastu tzw. symfonii londyńskich napisanych przez Josepha Haydna. Jest powszechnie znany jako Symfonia Niespodzianki. Haydn napisał symfonię w 1791 r., a jej prawykonanie odbyło się w roku następnym. Symfonia Surprise przeznaczona jest na orkiestrę z epoki klasycznej, składającą się z dwóch fletów, obojów, fagotów, rogów, trąbek i kotłów oraz zwykłej sekcji smyczkowej składającej się ze skrzypiec (pierwszych i drugich), altówek, wiolonczel, i kontrabasy. Typowy występ trwa około 23 minut. Dzieło Haydna zawiera wiele dowcipów, a Symfonia Surprise zawiera prawdopodobnie najsłynniejszy ze wszystkich: nagły akord fortissimo na końcu skądinąd fortepianowego tematu otwierającego w wariacyjnej części drugiej. Muzyka powraca wówczas do swojej pierwotnej, spokojnej dynamiki, jakby nic się nie wydarzyło, a kolejne wariacje nie powtarzają żartu. Haydnowi zależało na zaprezentowaniu czegoś nowego i nietypowego. Symfonia jest nadal popularna i często jest wykonywana i nagrywana.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Symfonia w G, H. 1/94 to druga z dwunastu tzw. symfonii londyńskich napisanych przez Josepha Haydna. Jest powszechnie znany jako Symfonia Niespodzianki. Haydn napisał symfonię w 1791 r., a jej prawykonanie odbyło się w roku następnym. Symfonia Surprise przeznaczona jest na orkiestrę z epoki klasycznej, składającą się z dwóch fletów, obojów, fagotów, rogów, trąbek i kotłów oraz zwykłej sekcji smyczkowej składającej się ze skrzypiec (pierwszych i drugich), altówek, wiolonczel, i kontrabasy. Typowy występ trwa około 23 minut. Dzieło Haydna zawiera wiele dowcipów, a Symfonia Surprise zawiera prawdopodobnie najsłynniejszy ze wszystkich: nagły akord fortissimo na końcu skądinąd fortepianowego tematu otwierającego w wariacyjnej części drugiej. Muzyka powraca wówczas do swojej pierwotnej, spokojnej dynamiki, jakby nic się nie wydarzyło, a kolejne wariacje nie powtarzają żartu. Haydnowi zależało na zaprezentowaniu czegoś nowego i nietypowego. Symfonia jest nadal popularna i często jest wykonywana i nagrywana.