Czajkowski Pezzo capriccioso op. 62

Piotr Iljicz Czajkowski skomponował Pezzo capriccioso op. 62 na wiolonczelę i orkiestrę w ciągu jednego tygodnia sierpnia 1887. Utwór nie jest kapryśny w sensie beztroskim. Aspekt capriccioso wynika z fantazyjnego potraktowania przez Czajkowskiego różnych aspektów prostego tematu dzieła. Pomimo kilku szybkich pasaży i zwrotu w tonacji durowej, przez cały utwór zachowuje podstawowy puls i trzeźwy nastrój. Trzeźwość była wynikiem cierpień Czajkowskiego z przyjacielem Nikołajem Kondratiewem. Kondratiew był w ostatniej fazie kiły. Po krótkiej remisji zabrano go do Akwizgranu w Niemczech, gdzie jego rodzina miała nadzieję, że tamtejsze wody mineralne przedłużą jego życie co najmniej o kilka miesięcy. Zamiast tego Kondratiew zmienił się na gorsze. Co więcej, okazał się pacjentem wysoce nieprzewidywalnym, zmiennym i wymagającym, co wytrąciło z równowagi i tak już nieśmiałego Czajkowskiego. Całe to cierpienie przelało się także na muzykę, którą pisał Czajkowski. Prawykonanie Pezzo capriccioso w wykonaniu z towarzyszeniem fortepianu odbyło się 28 lutego 1888 roku przy klawiaturze kompozytora. Prawykonania wersji orkiestrowej dokonał Brandukow w Moskwie na specjalnym koncercie Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego 25 listopada 1889 roku. Orkiestrą dyrygował Czajkowski.