Fauré Barkarola nr. 1, op. 26

Użycie przez Faure'a terminu „Barkarola” było bardziej wygodne niż precyzyjne, ponieważ nie pociągały go fantazyjne tytuły - nawet utrzymując, że pod naciskiem wydawcy używał w odniesieniu do swoich utworów wyłącznie określeń ogólnych. Podobnie jak nokturny, barkarole obejmują niemal całą karierę kompozytorską Fauré i w podobny sposób ukazują ewolucję jego stylu od nieskomplikowanego uroku wczesnych utworów po wycofany i enigmatyczny charakter późnych dzieł. Pierwsza barkarola została zadedykowana pianistce Caroline de Serres, a jej prawykonanie wykonał Saint-Saëns na koncercie Société Nationale de Musique w 1882 roku. Utwór rozpoczyna się nieskomplikowaną melodią w tradycyjnym, melodyjnym stylu weneckim w taktowaniu 6/8. Rozwija się w bardziej rozbudowaną formę przed wprowadzeniem tematu drugiego, w którym linia melodyczna podana jest w środkowym rejestrze z delikatnymi arpeggiowymi akompaniamentami w tonach wysokich i niskich. Morrison komentuje, że nawet w tej wczesnej twórczości konwencjonalną słodycz ożywia subtelny dysonans.