Berlioza Wielka symfonia funebre et triomphale op. 15

Wielka Symfonia pogrzebowa i triumfalna (Grande symphonie funebre et triomphale) op. 15 to czwarta i ostatnia symfonia Berlioza, wykonana po raz pierwszy w 1840 roku w Paryżu. Rząd francuski zamówił to dzieło z okazji obchodów dziesiątej rocznicy Rewolucji Lipcowej. Berlioz nie darzył reżimu sympatią, ale płaca była bardzo wysoka, więc ją przyjął. Zamiast przyjąć jego tradycyjne podejście, utwór stanowi powrót do wcześniejszego stylu przedBeethovena w tradycji monumentalnej francuskiej muzyki ceremonialnej, czerpiącej z niedokończonych dzieł. Utwór pierwotnie przeznaczony dla orkiestry dętej składającej się z 200 maszerujących muzyków, okazał się całkowitym sukcesem. Berlioz poprawił partyturę w styczniu 1842 roku, dodając opcjonalną część smyczków i końcowy refren do tekstu Antony'ego Deschampsa. Richard Wagner był obecny na wykonaniu tej nowej wersji w Salle Vivienne 1 lutego 1842 r. 5 lutego powiedział Robertowi Schumannowi, że fragmenty ostatniej części symfonii Berlioza uznał za tak „wspaniałe i wzniosłe, że nigdy nie można ich przewyższyć.