Franciszek Liszt napisał swoją węgierską rapsodię nr. 2, skatalogowany jako S. 244/2, w 1847 roku i szybko stał się najsłynniejszymi jego rapsodiami. Oprócz wyraźnych wpływów nacjonalistycznych, był to utwór, który dał pianistom ujawnienia swoich umiejętności, zapewniając jednocześnie słuchaczowi natychmiastowy muzyczny urok. Jego natychmiastowy sukces zaowocował powstaniem wersji fortepianowych na orkiestrę i duet. Pod koniec XIX wieku wyzwania techniczne wersji fortepianowej solo doprowadziły do jej nieoficjalnego przyjęcia jako standardu, według którego każdy wybitny pianista mógł wykazać się swoim poziomem. Stał się oczekiwanym elementem praktycznie każdego występu największych pianistów. Najbardziej niezwykłe jest wyraźne zaproszenie kompozytora dla wykonawcy do zaimprowizowania oryginalnej kadencji, z którego większość wykonawców wolała odmówić. Marc-Andre Hamelin, Rachmaninow i Horowitz napisali godne uwagi kadencje. Kompozycja ta znalazła szerokie zastosowanie w kreskówkach animowanych, a jej motywy stały się podstawą kilku popularnych piosenek.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Franciszek Liszt napisał swoją węgierską rapsodię nr. 2, skatalogowany jako S. 244/2, w 1847 roku i szybko stał się najsłynniejszymi jego rapsodiami. Oprócz wyraźnych wpływów nacjonalistycznych, był to utwór, który dał pianistom ujawnienia swoich umiejętności, zapewniając jednocześnie słuchaczowi natychmiastowy muzyczny urok. Jego natychmiastowy sukces zaowocował powstaniem wersji fortepianowych na orkiestrę i duet. Pod koniec XIX wieku wyzwania techniczne wersji fortepianowej solo doprowadziły do jej nieoficjalnego przyjęcia jako standardu, według którego każdy wybitny pianista mógł wykazać się swoim poziomem. Stał się oczekiwanym elementem praktycznie każdego występu największych pianistów. Najbardziej niezwykłe jest wyraźne zaproszenie kompozytora dla wykonawcy do zaimprowizowania oryginalnej kadencji, z którego większość wykonawców wolała odmówić. Marc-Andre Hamelin, Rachmaninow i Horowitz napisali godne uwagi kadencje. Kompozycja ta znalazła szerokie zastosowanie w kreskówkach animowanych, a jej motywy stały się podstawą kilku popularnych piosenek.