Mozarta Concierto na klarnet

Wolfgang Amadeus Mozart skomponował swój Koncert klarnetowy A-dur KV 622 w 1791 roku. Został napisany dla klarnecisty Antona Stadlera i był jednym z najnowszych dzieł ukończonych przez Mozarta oraz jego ostatnim dziełem czysto instrumentalnym (zmarł w grudniu po jego ukończenie). Koncert wyróżnia się delikatną współpracą solisty i orkiestry oraz brakiem zbyt ekstrawertycznego popisu ze strony solisty. Ponieważ nie zachował się żaden autograf i został wydany pośmiertnie, trudno zrozumieć wszystkie intencje Mozarta: jedyną reliktem tego koncertu napisanym ręką Mozarta jest fragment wcześniejszego wykonania napisanego na róg basetowy w G. Najprawdopodobniej Mozart pierwotnie miał to na celu utwór miał być napisany na róg basseta, ale ostatecznie był przekonany, że utwór będzie bardziej skuteczny na klarnet. Ponieważ jednak kilka nut w całym utworze wykracza poza konwencjonalny zakres klarnetu A, możemy założyć, że był on przeznaczony do grania na klarnecie basetowym, specjalnym klarnecie promowanym przez Stadlera, którego zakres sięgał do niskiego pisanego C. Nawet w W czasach Mozarta klarnet basowy był rzadkim instrumentem tworzonym na zamówienie, dlatego po opublikowaniu utworu zaaranżowano nową wersję z niskimi tonami przeniesionymi do normalnego zakresu. Okazało się to decyzją problematyczną, gdyż autograf zaginął, gdyż został zastawiony przez Stadlera, a muzykolodzy do połowy XX wieku nie wiedzieli, że jedyna wersja koncertu napisana ręką Mozarta nie była słyszana za życia Stadlera. Premiera koncertu odbyła się w Pradze w 1791 roku i spotkała się z pozytywnym przyjęciem. Utwór wymaga klarnetu solo w A, fletu I/II, fagotu I/II, rogu I/II (w A i D, często w transkrypcji na róg w F), skrzypiec I/II, altówki, wiolonczeli i kontrabasu .