Liszta Sonate pour fortepian en si mineralur de Liszt

Franciszek Liszt ukończył Sonatę fortepianową h-moll S. 178 w 1853 r. Po raz pierwszy ukazała się ona w roku następnym, a prawykonanie w 1857 r. Utwór zadedykowano Robertowi Schumannowi w geście zadedykowania przez Schumanna Fantazji op. 17 do Liszta. Jednak Clara Schumman nie spodobała się sonata i odmówiła jej wykonania. To pozbawione entuzjazmu powitanie najwyraźniej powtórzył Brahms i inni wybitni kompozytorzy. Ryszard Wagner jednak podjął się tego dzieła z wielkim entuzjazmem. Ten niepopularny debiut w połączeniu ze skrajną trudnością sprawił, że Sonata h-moll miała trudności z osiągnięciem statusu repertuaru. Ostatecznie przyjęto ją na przełomie wieków. Istnieje kilka aranżacji tego utworu: Camille Saint-Saëns, przyjaciel Liszta, sporządził aranżację na dwa fortepiany w 1914 r., ale nigdy nie została ona opublikowana za jego życia ze względu na kwestie praw autorskich. Po raz pierwszy ukazał się drukiem w 2004 roku. Istnieje kilka wersji orkiestrowych i kilka niezwykle trudnych aranżacji na instrumenty solowe (na skrzypce i wiolonczelę). Przedstawienie wersji oryginalnej trwa około pół godziny.