Franciszek Liszt napisał rapsodię węgierską nr. 6, S. 244/6 (również LW.A132/6) w 1847 r. Jest to jednoczęściowy, solowy utwór na fortepian w tonacji Des-dur, dedykowany hrabiemu Antonowi Apponyi, a oparty na tematach znalezionych wcześniej u Liszta własne Magyar Dalok, i Magyar rapszódiák, zS. 242. Wersja fortepianowa ukazała się po raz pierwszy w Wiedniu w 1853 r., a cztery lata później została zaadaptowana wraz z innymi 5 rapsodie w wersji orkiestrowej. Zostało to opublikowane jako S. 359/3 (zwane także Węgierską Rapsodią nr 3). Wersja ta ukazała się w 1874 r. Wreszcie trzecią i ostatnią wersję na fortepian na 4 ręce napisał sam Liszt w 1874 r. i opublikowano w roku następnym. Węgierskie często zawierają tematy, które Liszt uważał wówczas za folklorystyczne, ale w rzeczywistości zostały napisane przez indywidualnych kompozytorów węgierskich i często grane przez romskie zespoły. Liszt zachował charakterystyczny dla muzyki romskiej schemat zmian tempa, wprowadzając jednocześnie szereg efektów pianistycznych imitujących jej szczególne brzmienie.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Franciszek Liszt napisał rapsodię węgierską nr. 6, S. 244/6 (również LW.A132/6) w 1847 r. Jest to jednoczęściowy, solowy utwór na fortepian w tonacji Des-dur, dedykowany hrabiemu Antonowi Apponyi, a oparty na tematach znalezionych wcześniej u Liszta własne Magyar Dalok, i Magyar rapszódiák, z S. 242. Wersja fortepianowa ukazała się po raz pierwszy w Wiedniu w 1853 r., a cztery lata później została zaadaptowana wraz z innymi 5 rapsodie w wersji orkiestrowej. Zostało to opublikowane jako S. 359/3 (zwane także Węgierską Rapsodią nr 3). Wersja ta ukazała się w 1874 r. Wreszcie trzecią i ostatnią wersję na fortepian na 4 ręce napisał sam Liszt w 1874 r. i opublikowano w roku następnym. Węgierskie często zawierają tematy, które Liszt uważał wówczas za folklorystyczne, ale w rzeczywistości zostały napisane przez indywidualnych kompozytorów węgierskich i często grane przez romskie zespoły. Liszt zachował charakterystyczny dla muzyki romskiej schemat zmian tempa, wprowadzając jednocześnie szereg efektów pianistycznych imitujących jej szczególne brzmienie.