Ludwig van Beethoven stworzył cztery wersje uwertury do Fidelio. Pierwszym z nich jest utwór znany obecnie jako Leonore no. 2. Na sezon 1806 Beethoven przepisał go na Leonore nr. 3, uważa się obecnie za najpotężniejszą i najbardziej dramatyczną z uwertur do Fidelio. Jednak tak ciężki utwór przytłoczył pierwsze sceny operydlatego Beethoven po raz kolejny przepisał uwerturę na tzw. Leonore nr. 1. Fidelio zostało wznowione w 1814 r., a Beethoven stworzył nową uwerturę ze świeżego materiału obecnie powszechnie znaną jako Uwertura Fidelio i używaną jako faktyczna uwertura do opery.
W pewnym momencie XIX wieku pojawiła się praktyka wstawiania Leonore nr. 3 jako muzyczna przerwa pomiędzy aktami I i II. Praktykę tę czasami przypisuje się Mahlerowi, chociaż jest to kwestionowane.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Ludwig van Beethoven stworzył cztery wersje uwertury do Fidelio. Pierwszym z nich jest utwór znany obecnie jako Leonore no. 2. Na sezon 1806 Beethoven przepisał go na Leonore nr. 3, uważa się obecnie za najpotężniejszą i najbardziej dramatyczną z uwertur do Fidelio. Jednak tak ciężki utwór przytłoczył pierwsze sceny operydlatego Beethoven po raz kolejny przepisał uwerturę na tzw. Leonore nr. 1. Fidelio zostało wznowione w 1814 r., a Beethoven stworzył nową uwerturę ze świeżego materiału obecnie powszechnie znaną jako Uwertura Fidelio i używaną jako faktyczna uwertura do opery.
W pewnym momencie XIX wieku pojawiła się praktyka wstawiania Leonore nr. 3 jako muzyczna przerwa pomiędzy aktami I i II. Praktykę tę czasami przypisuje się Mahlerowi, chociaż jest to kwestionowane.