Symfonia nr 5 B-dur op. 100, skomponowany przez Siergieja Prokofiewa, to poruszające i mocne dzieło, ucieleśniające burzliwą epokę, w której powstało. Ukończona w 1944 r., w szczytowym okresie II wojny światowej, symfonia jest świadectwem ludzkiej odporności i triumfu nad przeciwnościami losu.
Utwór rozpoczyna się porywającym i złowieszczym motywem instrumentów dętych blaszanych, który nadaje ton całej symfonii. Prokofiew po mistrzowsku splata ze sobą kontrastujące nastroje, płynnie przechodząc pomiędzy momentami napięcia i momentami wzniosłego liryzmu. Symfonia charakteryzuje się bogatą orkiestracją, z bujnymi smyczkami, rezonansowymi instrumentami dętymi blaszanymi i wirtuozerskimi fragmentami instrumentów dętych drewnianych.
W części drugiej Prokofiew wprowadza wątek głęboko kontemplacyjny i introspektywny, wywołując poczucie ponurej refleksji wśród chaosu wojny. Część trzecią cechuje nieubłagana i potężna energia, ukazująca charakterystyczny dla Prokofiewa rytm i intensywność dynamiki.
Końcowa część daje poczucie stanowczości i triumfu, gdy powraca motyw otwierający, przekształcony w triumfującą i radosną melodię. V Symfonia Prokofiewa jest dziełem monumentalnym, oddającym ducha czasu i stanowiącym świadectwo niezłomnego ducha ludzkiego.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
