Kompozycja ta nadal widnieje na listach wielu dzieł – choć starych – jako dzieło JS Bacha. Jednak niemal wszyscy dzisiejsi muzykolodzy uznają je za co najmniej fałszywego pochodzenia i większość przypisuje je kompozytorowi i współczesnemu Bacha Johannowi Davidowi Heinichenowi (1683-1729), człowiekowi dobrze znanemu za życia, ale który przygasł. całkowicie zapomniany aż do jego ponownego odkrycia w latach 90. XX wieku przez dyrygenta i muzykologa Reinharda Goebela. Utwór prawdopodobnie pierwotnie przypisywano Bacha, ponieważ pod koniec utworu zawiera muzyczne przedstawienie jego imienia (B, A, C, B naturalne), co jest motywem pojawiającym się w niektórych utworach Bacha. Używali go także inni kompozytorzy, aby oddać hołd Bacha.
Tytuł dzieła w języku angielskim jest zwykle tłumaczony jako „Mały labirynt harmoniczny”. Utwór trwa około trzech minut i składa się z trzech części: Introitus, Centrum i Exitus, tempo Andante. Rozpoczyna się trylem dramatycznym, po czym, początkowo zachowując w tle tryl napędowy, stopniowo przechodzi od nastroju świątecznego do powagi hymnowej. Sekcja Centrum jest bardziej ożywiona i charakteryzuje się ciekawą aktywnością kontrapunktową. Ostatnia część, Exitus, zajmuje mniej więcej połowę długości dzieła. Początkowo nastrojowo nawiązuje do Introitusa, ale rozwija się do dźwięcznie triumfalnego zakończenia, którego brzmienia wznoszą się coraz wyżej w rejestrach, jakby sięgały nieba.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
