Impromptus Franza Schuberta to osiem utworów na fortepian solo skomponowanych w 1827 roku. Zostały opublikowane w dwóch zestawach po cztery impromptusy każdy, obecnie skatalogowane jako D. 899 i D. 935. Uważa się je za jedne z najważniejszych przykładów tego popularnego na początku XIX w. -gatunek stulecia. Ten konkretny utwór jest serenadowym przykładem wyjątkowej zdolności lirycznej Schuberta, a także jego upodobania do długich linii melodycznych. W trzepoczącym, przypominającym harfę, połamanym akompaniamencie triady nie ma żadnych przerw, co tworzy napięty kontrast z przestrzenną i leniwą melodią – zapowiedzią Pieśni bez słów Mendelssohna. Bez powtórzeń melodia rozwija się w mroczną i często modulującą sekcję środkową, po czym powraca do swobodnego toku. Utwór, choć napisany w tonacji Ges-dur i metrum 4/2, został wydrukowany przez pierwszego wydawcę niemal 30 lat później, w tonacji G-dur i metrum 4/4. Być może był to jeden z pierwszych utworów skomponowanych w tej niezwykłej tonacji. Obecnie preferowana jest wersja oryginalna.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
