Beethoven Wellingtony Sieg op. 91

Zwycięstwo Wellingtona, czyli bitwa pod Vitorią, op. 91 (Wellingtons Sieg oder die Schlacht bei Vittoria) to drobne, 15-minutowe dzieło orkiestrowe skomponowane przez Ludwiga van Beethovena dla upamiętnienia zwycięstwa księcia Wellington nad Józefem Bonaparte w bitwie pod Vitorią w Hiszpanii 21 czerwca 1813 roku. Czasami jest znane jako „Symfonia bojowa” lub „Bitwa pod Vitorią” i była poświęcona księciu regentowi, późniejszemu królowi Jerzemu IV. Kompozycja trwała przez sierpień i wrzesień i została ukończona w pierwszym tygodniu października 1813 roku i okazała się dla Beethovena znaczącym źródłem pieniędzy. Powszechnym błędnym przekonaniem wśród komentatorów jest to, że upamiętnia on klęskę Wellingtona nad Napoleonem Bonaparte w bitwie pod Waterloo. Po bitwie pod Vitorią przyjaciel Beethovena, Johann Nepomuk Maelzel, namówił go do napisania kompozycji upamiętniającej tę bitwę, którą mógłby zanotować na swojej „orkiestrze mechanicznej”, panharmoniconie, urządzeniu, które było w stanie grać na wielu ówczesnych instrumentach orkiestry wojskowej . Jednak Beethoven napisał kompozycję dla dużego zespołu, tak dużego, że Maelzel nie był w stanie zbudować maszyny wystarczająco dużej, aby wykonać muzykę. Alternatywnie Beethoven przepisał Siegessinfonie na orkiestrę, dodał pierwszą część i przemianował utwór na Zwycięstwo Wellingtona. Utwór został po raz pierwszy wykonany w Wiedniu 8 grudnia 1813 roku na koncercie na rzecz żołnierzy austriackich i bawarskich rannych w bitwie pod Hanau pod dyrekcją Beethovena. Od razu spodobało się to publiczności i spotkało się z dużym entuzjazmem pierwszych bywalców koncertów. W programie znalazła się także premiera jego VII Symfonii oraz utwór w wykonaniu mechanicznego trębacza Maelzela. „Wellington's Victory” jest czymś w rodzaju muzycznej nowości. Pełna orkiestracja wymaga dwóch fletów, piccolo, dwóch obojów, dwóch klarnetów, dwóch fagotów, kontrafagotu, czterech rogów, sześciu trąbek, trzech puzonów, kotłów, dużej baterii perkusyjnej (w tym muszkietów i innych efektów dźwiękowych artylerii) oraz zwykłej sekcja smyczkowa skrzypiec I i II, altówek, wiolonczel i kontrabasów. Interesujące jest odnotowanie większej liczby trąbek niż rogów oraz ekspansji instrumentów dętych blaszanych i perkusji. W orkiestrowej sekcji perkusyjnej jeden gracz gra na kotłach, pozostali trzej na talerzach, bębnie basowym i trójkącie. Na scenie są dwie „strony”, brytyjska i francuska, obie grają na tych samych instrumentach: dwa boczne bębny (englisches/französisches Trommeln w partyturze), dwa bębny basowe (Kanone w partyturze), dwie (cztery) grzechotki, na których gra ośmiu do dziesięciu instrumentalistów. Muzyka symuluje zbliżanie się wrogich armii i zawiera rozbudowane fragmenty przedstawiające sceny bitewne. W przypadku Brytyjczyków używa „Rule Britannia” i „God Save the King”, a dla Francuzów „Marlbrough s'en va-t-en guerre” („Marlborough wyjechał na wojnę”) - ta ostatnia melodia jest również obecnie znana jak „Niedźwiedź przeszedł przez górę” lub „Bo to naprawdę dobry człowiek”. Można było oczekiwać, że Beethoven wykorzysta melodię z „La Marsaillese” do reprezentowania strony francuskiej, jak zrobił to później Czajkowski w swojej „Uwerturze 1812”. Jednak w tamtym czasie w Wiedniu piosenkę uznano za wywrotową. Źródło: Wikipedia