10. Koncert fortepianowy Wolfganga Amadeusza Mozarta, w tonacji Es-dur, został napisany na dwa fortepiany i obecnie jest skatalogowany jako K. 365 (lub 316a). Data ukończenia tego koncertu jest nadal przedmiotem dyskusji wśród uczonych, chociaż badania sugerują, że jego fragmenty mogły powstać w latach 1775–1777. Pierwotnie Mozart napisał do niego dwa fortepiany, dwa oboje i dwa fagoty; dwa rogi; i sznurki. Później rozszerzył orkiestrację o pary klarnetów, i kotłów w Es i B. Sama konstrukcja utworu jest dość nietypowa, odchodzi od tradycyjnych form koncertów fortepianowych na rzecz nawiązania dialogu pomiędzy solistami i ogranicza do minimum rolę orkiestry.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
10. Koncert fortepianowy Wolfganga Amadeusza Mozarta, w tonacji Es-dur, został napisany na dwa fortepiany i obecnie jest skatalogowany jako K. 365 (lub 316a). Data ukończenia tego koncertu jest nadal przedmiotem dyskusji wśród uczonych, chociaż badania sugerują, że jego fragmenty mogły powstać w latach 1775–1777. Pierwotnie Mozart napisał do niego dwa fortepiany, dwa oboje i dwa fagoty; dwa rogi; i sznurki. Później rozszerzył orkiestrację o pary klarnetów, i kotłów w Es i B. Sama konstrukcja utworu jest dość nietypowa, odchodzi od tradycyjnych form koncertów fortepianowych na rzecz nawiązania dialogu pomiędzy solistami i ogranicza do minimum rolę orkiestry.