Paganiniego Koncert skrzypcowy nr. 1 Es-dur op. 6

Koncert skrzypcowy nr. 1, op. 6, został skomponowany przez Paganiniego w latach 1817–1818, co świadczy o tym, że techniczna magia Paganiniego była już w tym momencie w pełni rozwinięta. Pierwotnie miał on być wykonany w tonacji Es-dur, w tej tonacji napisane zostały partie orkiestrowe, a skrzypce solo w D z instrukcją na skordaturę półtonową. W ten sposób nie tylko solista byłby w stanie uzyskać efekty niemożliwe w Eb, ale także tonacja nieco stłumiłaby brzmienie orkiestry (poprzez brak otwartego brzmienia smyczków), powodując wyłonienie się solisty. Później opublikowano wersję z partiami D-dur, prawdopodobnie sporządzoną w celu umożliwienia wykonania bez wymogu skordatury. Ta forma stała się najpopularniejsza (warto zauważyć, że w wielu wydaniach nie przewidziano partii solowej, gdyż Paganini słynął ze swoich partii w tajemnicy, aby uniknąć możliwości kopiowania jego „sztuczek” lub wykonywania jego dzieł przez inne osoby). Oryginalnie opublikowana partytura Paganiniego dotyczyła 1 fletu, 2 obojów, 2 klarnetów, 1 fagotu, 2 rogów, 2 trąbek, 1 puzonu i smyczków. W latach następujących po pierwotnej publikacji dzieła Paganini od czasu do czasu rozszerzał swoją orkiestrację.