William Dichmont was pianist, organist, violist, leraar, dirigent, componist. Hij studeerde piano en viool bij Gerhard Kuhnel en ging later naar de Manchester School of Music. Een tijdlang was hij assistent-dirigent van de orkesten Princess Theatre en Royal Theatre in Manchester. In 1903 verhuisde hij naar Winnipeg, waar hij piano en viool doceerde aan het College of Music en privé. Onder zijn leerlingen bevond zich Russell E. Chester. In 1909 vulde hij zijn inkomen aan met boekhouding, en later werkte hij bij een beursvennootschap. In 1915 ging hij met de Canadian Expeditionary Force naar het buitenland, waar hij diende tot 1917, toen hij zich bij zijn broer voegde in Vancouver. Daar werd hij bekend als componist en stemcoach en was hij tevens organist bij de Second Church of Christ Scientist. Het was in Vancouver dat de Winnipeg-tenor George Kent bij hem studeerde. Bijna alle composities van Dichmont zijn vocaal, en de meeste van deze nummers zijn met pianobegeleiding. 'Ma little banjo' (Schirmer 1917) was waarschijnlijk zijn bekendste nummer, hoewel 'Such a Li'l' Fellow' in 1917 door Alma Gluck voor Victor werd opgenomen en ook door haar tijdens een recital werd gezongen. Hij schreef de meeste van zijn eigen teksten, onder de pseudoniemen Arthur Rutherford en Frances Lowell, en werd beschouwd als een van de meest succesvolle Canadese songwriters van die tijd. In 1911 schreef en produceerde hij in Winnipeg het muziekstuk Miss Pepple (uit New York), met boek en tekst van Charles.S. Blanchard; het werd in hetzelfde jaar uitgegeven door Wray's Music Store in Winnipeg. Ongeveer 40 van Dichmonts liedjes werden tussen 1910 en 1930 uitgegeven door John Church, Ditson, Presser, Ricordi, G. Schirmer en Wood. Een lijst staat in de Catalog of Canadian Composers. Fragmenten uit Miss Pepple zijn herdrukt in CMH