Richard Dering, ook Deering, Dearing, Diringus, enz. - was een Engelse renaissance- en barokcomponist. Ondanks dat hij Engelsman was, woonde en werkte hij vanwege zijn rooms-katholieke geloof het grootste deel van zijn leven in het door Spanje gedomineerde Zuid-Nederland. Dering was in zijn vroege leven waarschijnlijk protestant in Engeland, maar bekeerde zich later tijdens een reis naar Italië begin dertig tot het rooms-katholicisme. Hij werd geboren als de onwettige zoon van Henry Dering uit Liss, Hampshire. Het is bekend dat hij in 1610 naar Italië was gereisd en in dat jaar een BMus had behaald bij Christ Church, Oxford. Van 1612 tot 1616 reisde hij met de Britse ambassadeur naar Venetië, en in 1617 is bekend dat hij organist was van de gemeenschap van Engelse benedictijnse nonnen in Brussel. Hij keerde in 1625 terug naar Engeland als organist van de katholieke koningin Henrietta Maria en 'muzikant voor de luiten en stemmen' van Charles I. Dering schreef drie boeken met motetten met continuo, twee met canzonets en één met continuo-madrigalen, en is vertegenwoordigd in veel manuscripten en bloemlezingen. Zijn muziek vertoont verschillende mate van Italiaanse invloed; de continuo-madrigalen en kleine concertato-motetten zijn grotendeels in het idioom van Alessandro Grandi of d'India, met eigenzinnige modulaties en dramatische expressie; de Cantica Sacra (1618) bevat 6-stemmige motetten die herinneren aan een meer conventioneel expressief Italiaans madrigaalachtig idioom. Derings muziek moet een grote aantrekkingskracht hebben gehad, want een groot deel ervan werd tussen 1612 en 1628 uitgebracht door de ondernemende Antwerpse uitgever Pierre Phalèse de Jonge. Derings twee- en driestemmige stukken werden in 1662 in Londen uitgegeven door John Playford, lang daarna. de dood van de componist, maar ze kunnen in Spaans Nederland zijn geschreven, want er is een tekst ter ere van Sint-Jacob als patroonheilige van Spanje. Het is waarschijnlijk dat Dering de stukken meenam naar Engeland: ze werden zeker gezongen in de kapel van Henrietta, en ze werden gebruikt voor privédevotie tijdens het Gemenebest (toen ze naar verluidt de favoriete muziek van Oliver Cromwell waren).