Francesco Feo was een Italiaanse componist, vooral bekend om zijn opera's. 1713 presenteerde hij zijn eerste opera, L'amor tirannico, ossia Zenobia (Tirannieke Liefde, of Zenobia), en voor carnaval 1714 Il martirio di Santa Caterina (Het martelaarschap van de heilige Catharina van Egypte), een oratorium. Zijn bekendheid begon toe te nemen met heilige werken voor plaatselijke kerken, zoals zijn Missa defunctorum (Requiemmis) in 1718, en met zijn recitatieven, aria's en komische scènes voor uitvoeringen van opera's van andere componisten toen deze in Napels werden opgevoerd. In 1719 schreef Feo La forza della virtù (De kracht van de deugd), en vervolgens zijn opera seria Teuzzone in 1720. Echte bekendheid kreeg hij pas met zijn opera seria Siface, re di Numidia (Syphax, koning van Numidia), voor het Teatro San Bartolomeo. in 1723. Het libretto was de eerste poging tot dramma per musica van de 25-jarige Pietro Metastasio, die net in Napels was aangekomen.