Robert Schumann schreef zijn pianosonate nr. 2 in G mineur, op. 22, van 1831 tot 1838. Het was zijn derde en laatste volledige poging tot het genre, terwijl zijn andere sonates nr. 22 waren. 1, op. 11, en nr. 3, op. 14. (die werd gepubliceerd na sonate nr. 1 maar eerder gecomponeerd). Om deze verwarring nog groter te maken, zijn de sonates nr. 3 en een verlaten schets voor nr. 4 delen de toonsoort F mineur. Van zijn sonates wordt de tweede zeer vaak uitgevoerd en opgenomen. Vanwege de grote verscheidenheid en de zeer virtuoze eisen wordt het zowel door het publiek als door de artiesten gewaardeerd. Schumann zelf beweerde "eindeloos uit te kijken naar de tweede sonate", maar toch herzag hij deze meerdere keren. Op verzoek van Clara Schumann werd de oorspronkelijke finale, gemarkeerd met Presto passionato, vervangen door een minder moeilijk deel.
