Robert Schumman schreef zijn celloconcert in a mineur, op. 129 in twee weken en voltooide het in oktober 1850. Het werd tijdens zijn leven nooit gespeeld en ging in 1860 in première tijdens een concert ter ere van de 50e verjaardag van Schummans geboorte. Het stuk kreeg de titel concertstuk (geen concerto) in de handtekeningpartituur, wat suggereert dat Schumman enkele afwijkingen van de traditionele concertostructuur wilde introduceren. Dat heeft hij zeker gedaan, want dit concerto wordt beschouwd als een van zijn meest bijzondere werken vanwege de structuur, het gebrek aan virtuoze passages en het algemene innerlijke karakter ervan. De partituur kreeg negatieve feedback, zodat hij deze tijdens zijn leven nooit in première kon brengen, hoewel het sindsdien een standaardrepertoirestuk is geworden. Het concert bestaat uit drie delen, die zonder pauze in elkaar overvloeien. Het is gescoord voor solo cello, twee fluiten, twee hobo's, twee klarinetten, twee fagotten, twee hoorns, twee trompetten, pauken en strijkers. Er bestaat een vioolversie, aangepast door Schumman zelf voor Joseph Joachim.
