Franz Schubert schreef zijn pianosonate in C majeur, gecatalogiseerd als D. 840, in 1825, terwijl hij ook aan de sonate D. 845 werkte. De pianosonate in C majeur werd door de componist verlaten met de twee eerste delen voltooid, het triogedeelte van het derde deel volledig geschreven, 270 maten van het vierde deel geschreven en een onvolledig menuet met een ongebruikelijke harmonische ontwikkeling, die onderzoekers hebben overgenomen. dit zou het moment zijn waarop Schubert gedesillusioneerd raakte en het deel en later de sonate verliet. De fragmenten bevonden zich tussen de manuscripten van Schubert en werden in 1861 gepubliceerd. Bij deze publicatie kreeg het werk de bijnaam Reliquie, in de verkeerde veronderstelling dat het Schuberts laatste werk was. Vanwege het overvloedige materiaal dat Schubert heeft nagelaten, hebben veel componisten en uitvoerders de taak op zich genomen om het af te maken, waarbij een aanzienlijk aantal inspanningen op de plaat is verschenen.
