Franz Schubert schreef zijn Strijkkwartet nr. 14 in D mineur, in de volksmond bekend als Death and the Maiden, in 1824. Op dat moment had Schubert een reeks aandoeningen en ziekten doorgemaakt (hij was een groot deel van 1823 ziek) en besefte dat hij dicht bij zijn leven stond. dood. Hij verkeerde ook in financiële problemen, nadat hij een publicatieovereenkomst met Diabelli had gesloten die geen goede resultaten opleverde. Te midden van zijn depressie en armoede was hij niettemin doorgegaan met het schrijven van lichte en vrolijke muziek. Death and the Maiden wijkt af van die aanpak en is een zwaar dramatisch werk. De naam komt van het tweede deel, dat is gebaseerd op Schuberts eigen lied uit 1817 Der Tod und das Mädchen", D 531 (op een tekst van Matthias Claudius). Het thema van de dood doordringt het hele werk, en sommigen hebben Schuberts testament over de dood overwogen. Het ging in 1826 in een privéwoning in première en werd postuum gepubliceerd in 1831. Sindsdien is het een pijler van het kamerrepertoire geworden en wordt het in vele vormen en aanpassingen op grote schaal gebruikt bij populaire begrafenissen. Het heeft ook een aantal soortgelijke werken geïnspireerd.
Franz Schubert schreef zijn Strijkkwartet nr. 14 in D mineur, in de volksmond bekend als Death and the Maiden, in 1824. Op dat moment had Schubert een reeks aandoeningen en ziekten doorgemaakt (hij was een groot deel van 1823 ziek) en besefte dat hij dicht bij zijn leven stond. dood. Hij verkeerde ook in financiële problemen, nadat hij een publicatieovereenkomst met Diabelli had gesloten die geen goede resultaten opleverde. Te midden van zijn depressie en armoede was hij niettemin doorgegaan met het schrijven van lichte en vrolijke muziek. Death and the Maiden wijkt af van die aanpak en is een zwaar dramatisch werk. De naam komt van het tweede deel, dat is gebaseerd op Schuberts eigen lied uit 1817 Der Tod und das Mädchen", D 531 (op een tekst van Matthias Claudius). Het thema van de dood doordringt het hele werk, en sommigen hebben Schuberts testament over de dood overwogen. Het ging in 1826 in een privéwoning in première en werd postuum gepubliceerd in 1831. Sindsdien is het een pijler van het kamerrepertoire geworden en wordt het in vele vormen en aanpassingen op grote schaal gebruikt bij populaire begrafenissen. Het heeft ook een aantal soortgelijke werken geïnspireerd.