De Ballades, op. 10, waren enkele van de mooiste voorbeelden van lyrische pianomuziek die Brahms tijdens zijn jeugd schreef. Ze dateren uit 1854 en waren opgedragen aan zijn vriend Julius Otto Grimm. Hun compositie viel samen met het begin van de levenslange genegenheid van de componist voor Clara Schumann, de vrouw van Robert Schumann, die Brahms hielp zijn carrière op gang te brengen. Frédéric Chopin had de laatste van zijn beroemde ballades pas twaalf jaar eerder geschreven, maar Brahms benaderde het genre anders dan Chopin en koos ervoor om de oorsprong ervan in verhalende poëzie letterlijker te nemen. De ballades van Brahms zijn gerangschikt in twee paren van twee, waarbij de leden van elk paar in parallelle toonsoorten staan. De eerste ballade is geïnspireerd op een Schots gedicht "Edward", gevonden in een verzameling samengesteld door Johann Gottfried Herder. Het is ook een van de beste voorbeelden van Brahms 'bardische of Ossiaanse stijl; de open kwinten, octaven en eenvoudige triadische harmonieën zouden het gevoel van een mythologisch verleden oproepen.
