schreefé Pavane in F mineur, Op. 50, in 1887. Oorspronkelijk bedoeld als pianostuk in 1880, herwerkte Fauré het tot een orkeststuk in 1887. Hij was van plan bescheiden orkestrale krachten te gebruiken, met de bedoeling dat het stuk zou worden gespeeld tijdens enkele lichte zomerconcerten onder leiding van Jules Danb.é. Toen hij het stuk echter opdroeg aan zijn beschermheer, Elisabeth Gravin Greffulhe, was hij ervan overtuigd om de instrumentale krachten uit te breiden en een onzichtbaar koor toe te voegen om het orkest te begeleiden. De tekst werd verzorgd door de neef van de gravin, Robert de Montesquiou. Deze orkestversie werd algemeen bekend en sinds de première in 1888 kende het stuk enorm veel succes, met of zonder koorbegeleiding.
schreefé Pavane in F mineur, Op. 50, in 1887. Oorspronkelijk bedoeld als pianostuk in 1880, herwerkte Fauré het tot een orkeststuk in 1887. Hij was van plan bescheiden orkestrale krachten te gebruiken, met de bedoeling dat het stuk zou worden gespeeld tijdens enkele lichte zomerconcerten onder leiding van Jules Danb.é. Toen hij het stuk echter opdroeg aan zijn beschermheer, Elisabeth Gravin Greffulhe, was hij ervan overtuigd om de instrumentale krachten uit te breiden en een onzichtbaar koor toe te voegen om het orkest te begeleiden. De tekst werd verzorgd door de neef van de gravin, Robert de Montesquiou. Deze orkestversie werd algemeen bekend en sinds de première in 1888 kende het stuk enorm veel succes, met of zonder koorbegeleiding.