Pjotr Iljitsj Tsjaikovski componeerde zijn Pezzo capriccioso, Op. 62, voor cello en orkest in één week in augustus 1887. Het werk is in luchtige zin niet grillig. Het capriccioso-aspect komt voort uit Tsjaikovski's fantasierijke behandeling van verschillende aspecten van het eenvoudige thema van het werk. Ondanks enkele snelle passages en een draai naar de majeur-toonsoort behoudt hij de basispuls en de sobere sfeer gedurende het hele stuk. De nuchterheid was het resultaat van Tsjaikovski's lijden met zijn vriend Nikolaj Kondratyev. Kondratyev verkeerde in de laatste fase van syfilis. Na een korte remissie was hij naar Aken, Duitsland gebracht, waar zijn familie hoopte dat het mineraalwater daar zijn leven met minstens een paar maanden zou verlengen. In plaats daarvan had Kondratyev een negatieve wending genomen. Bovendien bleek hij een zeer onvoorspelbare, wispelturige en veeleisende patiënt, wat de toch al doodsbange Tsjaikovski zenuwachtig maakte. Al dit lijden stroomde ook door de muziek die Tsjaikovski schreef. De eerste uitvoering van de Pezzo capriccioso, in zijn arrangement voor pianobegeleiding, vond plaats op 28 februari 1888, met de componist aan het toetsenbord. De eerste uitvoering van de orkestversie werd gegeven door Brandukov in Moskou tijdens een speciaal concert van de Russische Muziekvereniging op 25 november 1889. Tsjaikovski dirigeerde het orkest.
