Faure's gebruik van de term 'Barcarolle' was eerder handig dan nauwkeurig, aangezien hij zich niet aangetrokken voelde tot fantasierijke titels - zelfs met het argument dat hij alleen algemene termen voor zijn stukken gebruikte op aandringen van zijn uitgever. Net als de nocturnes bestrijken de barcarolles bijna de hele componeercarrière van Fauré, en ze tonen op dezelfde manier de evolutie van zijn stijl, van de ongecompliceerde charme van de vroege stukken tot de teruggetrokken en enigmatische kwaliteit van de late werken. De eerste barcarolle was opgedragen aan pianiste Caroline de Serres en ging in première door Saint-Saëns tijdens een concert van de Société Nationale de Musique in 1882. Het stuk begint met een ongecompliceerde melodie in een traditionele zangerige Venetiaanse stijl in 6/8 maat. Het ontwikkelt zich tot een meer uitgebreide vorm vóór de introductie van het tweede thema, waarin de melodische lijn in het middenregister wordt weergegeven met delicate arpeggiobegeleidingen in de hoge en lage tonen. Morrison merkt op dat zelfs in dit vroege werk de conventionele zoetheid wordt verlevendigd door subtiele dissonantie.
