De Twelve Grand Concertos, HWV 319-330 (ook bekend als Concerti Grossi, Op. 6), gecomponeerd door Georg Friedrich Händel, is een serie concerten voor een concertinotrio van twee violen en cello, en een vierstemmig strijkorkest met klavecimbel continuo. Voor het eerst gepubliceerd in 1739 door John Walsh, werden ze later omgedoopt tot Op. 6 in een bewuste poging om ze te linken aan Corelli's Twelve Grand Concertos. Händel besteedde een aanzienlijke hoeveelheid tijd aan de compositie van deze concerten, waarbij hij het volledige scala van zijn compositorische stijlen omvatte. De concerten omvatten triosonates, opera-aria's, Franse ouvertures, Italiaanse sinfonia's, airs, fuga's, thema's en variaties en een verscheidenheid aan dansen. Tegenwoordig worden ze gerekend tot de mooiste voorbeelden in het genre van het barokconcerto grosso. Het tweede concert lijkt op een sonate da chiesa. Uit de originele handtekening blijkt dat Händel de bedoeling had dat het werk extra delen zou bevatten: een fuga en een slotgigue. Blijkbaar zijn deze later elders in de set gebruikt.
