De datering van dit werk zou erop kunnen duiden dat het in een vroeg-romantische stijl is geschreven, vergelijkbaar met die van Schumann of Mendelssohn. In feite was Spohr een zeer conservatieve componist, die zelfs zeer kritisch stond tegenover het ‘modernisme’ van Beethoven. Zijn muziek is grotendeels in laat-klassieke vorm. Het onderging grotendeels het lot van stukken die voelbaar achterlopen op de tijd en snel uit het repertoire verdwenen. Aan het einde van de twintigste eeuw lijkt het niet langer van belang dat dit werk uit 1845 in 1805 meer op zijn plaats zou zijn geweest. Ook al had dit concerto geen rol gespeeld in de historische ontwikkeling van de muziek, het heeft nog steeds veel charme en melodische aantrekkingskracht. Spohr schreef achtendertig concerten, voornamelijk voor viool, en zeven voor meerdere instrumenten. Dit concerto is een zeldzaam voorbeeld van een echt 'String Quartet Concerto', waarbij het kwartet niet wordt behandeld als de concertinogroep van een concerto grosso, maar als een individuele stem die tegenover het volledige orkest staat.
