Het zevende boek Madrigalen van Monteverdi werd in 1619 gepubliceerd en opgedragen aan Catallina de Medici, hertogin van Mantua. Het vertoont aanzienlijke vooruitgang op compositorisch gebied. Monteverdi kiest ervoor om het Concerto te noemen, een enigszins ambivalente term: hoewel het een tegenstelling met de logica suggereert, heeft het woord een subtiele vinculatie met de term consertum (dat wat met elkaar verbonden is), waardoor een eenheidsprincipe wordt vastgelegd. Dit boek doet afstand van de klassieke vijfstemmige opzet ten gunste van een ruim instrumentaal spectrum: madrigalen voor één tot zes stemmen staan naast andere liedgenres. Ook de structuur is vernieuwend: ze opent met een instrumentale symfonie gevolgd door een monodisch stuk, en het hele boek sluit met een quasi-operastuk (Tirsi e Clori). De teksten zijn gebaseerd op gedichten van Giambattista Marino, Gian Battista Guarini, C. Achillini en anderen.
