Ludwig van Beethoven produceerde vier versies van de ouverture tot Fidelio. Het eerste is het stuk dat nu bekend staat als Leonore nr. 2. Voor het seizoen 1806 herschreef Beethoven het als Leonore nr. 3, wordt nu beschouwd als de krachtigste en meest dramatische van de toenaderingen tot Fidelio. Echter, zo'n zwaar stuk overweldigde de openingsscènes van de opera, en daarom herschreef Beethoven de ouverture opnieuw tot wat nu bekend staat als Leonore nr. 1. Fidelio werd in 1814 leven ingeblazen en Beethoven creëerde een nieuwe ouverture met nieuw materiaal, nu algemeen bekend als de Fidelio Overture, en gebruikt als de feitelijke ouverture van de opera.
Ergens in de 19e eeuw ontstond de praktijk om Leonore nr. 29 30 in te voegen. 3 als muzikale pauze tussen Act I en II. Deze praktijk wordt soms aan Mahler toegeschreven, hoewel dit betwist is.
Ludwig van Beethoven produceerde vier versies van de ouverture tot Fidelio. Het eerste is het stuk dat nu bekend staat als Leonore nr. 2. Voor het seizoen 1806 herschreef Beethoven het als Leonore nr. 3, wordt nu beschouwd als de krachtigste en meest dramatische van de toenaderingen tot Fidelio. Echter, zo'n zwaar stuk overweldigde de openingsscènes van de opera, en daarom herschreef Beethoven de ouverture opnieuw tot wat nu bekend staat als Leonore nr. 1. Fidelio werd in 1814 leven ingeblazen en Beethoven creëerde een nieuwe ouverture met nieuw materiaal, nu algemeen bekend als de Fidelio Overture, en gebruikt als de feitelijke ouverture van de opera.
Ergens in de 19e eeuw ontstond de praktijk om Leonore nr. 29 30 in te voegen. 3 als muzikale pauze tussen Act I en II. Deze praktijk wordt soms aan Mahler toegeschreven, hoewel dit betwist is.