De Symfonie nr. 4 in A groot, Op. 90, algemeen bekend als de Italian, is een orkestrale symfonie van Felix Mendelssohn. De Italiaanse Symfonie werd op 13 maart 1833 in Berlijn voltooid, als reactie op een uitnodiging voor een symfonie van de London (nu Royal) Philharmonic Society; hij dirigeerde het eerste optreden zelf in Londen op 13 mei 1833 tijdens een concert van de London Philharmonic Society. Het succes van de symfonie en de populariteit van Mendelssohn beïnvloedden de loop van de Britse muziek voor de rest van de eeuw. Mendelssohn bleef echter ontevreden over de compositie, wat hem, zo zei hij, enkele van de bitterste momenten uit zijn carrière kostte; hij herzag het in en was zelfs van plan alternatieve versies van het tweede, derde en vierde deel te schrijven. Hij publiceerde de symfonie nooit en verscheen pas in 1851 in druk; dus het is genummerd als zijn nr. 4, hoewel het in feite de derde was in volgorde van compositie. Het stuk is gescoord voor 2 fluiten, 2 hobo's, 2 klarinetten, 2 fagotten, 2 hoorns, 2 trompetten, pauken en strijkers. Het is in vier bewegingen. Het is een van eerste grote werken uit meerdere delen die in beginnen en eindigen in de tonische mineur. Een ander voorbeeld is Brahms' eerste pianotrio. Een typische uitvoering duurt ongeveer een half uur.
De Symfonie nr. 4 in A groot, Op. 90, algemeen bekend als de Italian, is een orkestrale symfonie van Felix Mendelssohn. De Italiaanse Symfonie werd op 13 maart 1833 in Berlijn voltooid, als reactie op een uitnodiging voor een symfonie van de London (nu Royal) Philharmonic Society; hij dirigeerde het eerste optreden zelf in Londen op 13 mei 1833 tijdens een concert van de London Philharmonic Society. Het succes van de symfonie en de populariteit van Mendelssohn beïnvloedden de loop van de Britse muziek voor de rest van de eeuw. Mendelssohn bleef echter ontevreden over de compositie, wat hem, zo zei hij, enkele van de bitterste momenten uit zijn carrière kostte; hij herzag het in en was zelfs van plan alternatieve versies van het tweede, derde en vierde deel te schrijven. Hij publiceerde de symfonie nooit en verscheen pas in 1851 in druk; dus het is genummerd als zijn nr. 4, hoewel het in feite de derde was in volgorde van compositie. Het stuk is gescoord voor 2 fluiten, 2 hobo's, 2 klarinetten, 2 fagotten, 2 hoorns, 2 trompetten, pauken en strijkers. Het is in vier bewegingen. Het is een van eerste grote werken uit meerdere delen die in beginnen en eindigen in de tonische mineur. Een ander voorbeeld is Brahms' eerste pianotrio. Een typische uitvoering duurt ongeveer een half uur.