Johan Sebastian Bach componeerde de Orkestsuite nr. 2, BWV 1067 in Leipzig tussen de jaren 1738 en 1739. Oorspronkelijk werd er naar verwezen als een ouverture (zoals de term in het barokke Duitsland werd gebruikt om een suite aan te duiden die werd voorafgegaan door een ouverture in Franse stijl). Dit werk wordt gewoonlijk gegroepeerd met de andere drie orkestsuites (BWV 1066, 1068 en 1069), maar er wordt aangenomen dat Bach ze niet als een set heeft opgevat (zoals hij de Brandenburgse concerten bedacht), aangezien de bronnen zijn verscheidene. Deze specifieke suite, gescoord voor solofluit, twee violen, altviool, basso en continuo, is blijkbaar gebaseerd op een eerdere compositie in a mineur, waarin de solopartij werd ingenomen door een viool. Er is enige speculatie geweest dat dit oorspronkelijk een hoboconcert was. De Badinerie (letterlijk "scherts" in het Frans; in andere werken gebruikte Bach het Italiaanse woord met dezelfde betekenis, "Scherzo") is een pronkstuk geworden voor solofluitisten vanwege het snelle tempo en de moeilijkheidsgraad.
