Ludwig van Beethoven componeerde zijn Hoornsonate in F majeur, Op. 17 in 1800 voor de virtuoze hoornist Giovanni Punto.
Beethoven was ten tijde van deze compositie niet zo bekend buiten Wenen, en na een uitvoering van het stuk in Pest, gespeeld door Punto en Beethoven, schreef een Hongaarse criticus: "Wie is deze Beethoven? Zijn naam is niet bekend ons. Natuurlijk is Punto zeer bekend." Dit stuk is gecomponeerd voor de zeldzame combinatie van hoorn en piano, maar is ook gecomponeerd voor de meer gebruikelijke piano en cello. De titel op de partituur is in feite 'Sonate voor piano met hoorn of cello', of, in het Frans, 'Sonate pour le Forte-Piano avec un Cor ou Violoncelle'. Deze naam is veelzeggend omdat de piano een minstens zo belangrijke rol speelt als de hoorn; in plaats van te functioneren als een louter begeleidend instrument.
Het bestaat uit drie delen:
Allegro moderato
Poco adagio
Rondo: Allegro molto
Een standaardvoorstelling duurt doorgaans 15 minuten.
Het stuk is oorspronkelijk geschreven voor natuurhoorn, maar wordt meestal uitgevoerd op het moderne instrument met ventielen. De pianopartij is ook voor de fortepiano geschreven en levert dus enkele problemen op voor de speler van het moderne instrument.
