Symfonie nr. 38 in D majeur, K. 504 werd 1786 geschreven door Wolfgang Amadeus Mozart en ging het jaar daarop in première. Omdat het voor het eerst in Praag werd uitgevoerd, staat het in de volksmond bekend als de Praagse Symfonie. Hoewel de populariteit van Mozart in Wenen , had hij in Praag een toegewijde aanhang. Het is niet of Mozart deze componeerde met het Praagse publiek in gedachten, en dit is een onderwerp van discussie gebleken onder geleerden. Het overdadige gebruik van blaasinstrumenten zou hierop kunnen . Het is ook mogelijk dat het uitgebreide gebruik van blazers in de Praagse Symfonie eenvoudigweg het resultaat was van experimenten met orkestratie die Mozart de afgelopen twee jaar had ontwikkeld in de orkestbegeleidingen voor zijn pianoconcerten en de nieuwe ervaring die hij had van schrijven voor blazers zou hoe dan ook in zijn symfonieën zijn opgedoken. Hoe dan ook, het gebruik van blaasinstrumenten in de Praagse symfonie vertegenwoordigt een grote vooruitgang in de symfonische techniek van Mozart, die werd nagebootst in zijn laatste symfonieën, maar ook door Haydn, Beethoven en Schubert. De Praagse symfonie bestaat uit delen in sonatevorm (iets vrij ongebruikelijk voor die tijd), en vraagt om twee fluiten, twee hobo's, twee fagotten, twee hoorns, twee trompetten, pauken en strijkers. Het is opmerkelijk dat dit werk bekend zou zijn geweest als nr. 37 als de zogenaamde Symfonie nr. 37, K. 444, die eigenlijk een werk is van Michael Haydn afgezien van de langzame inleiding die door Mozart is toegevoegd, door uitgever Breitkopf niet als authentiek werk van Mozart was erkend & Härtel, waarvan de originele volledige uitgave van de Mozart-symfonieën de oorsprong is van het traditionele nummeringssysteem.
Symfonie nr. 38 in D majeur, K. 504 werd 1786 geschreven door Wolfgang Amadeus Mozart en ging het jaar daarop in première. Omdat het voor het eerst in Praag werd uitgevoerd, staat het in de volksmond bekend als de Praagse Symfonie. Hoewel de populariteit van Mozart in Wenen , had hij in Praag een toegewijde aanhang. Het is niet of Mozart deze componeerde met het Praagse publiek in gedachten, en dit is een onderwerp van discussie gebleken onder geleerden. Het overdadige gebruik van blaasinstrumenten zou hierop kunnen . Het is ook mogelijk dat het uitgebreide gebruik van blazers in de Praagse Symfonie eenvoudigweg het resultaat was van experimenten met orkestratie die Mozart de afgelopen twee jaar had ontwikkeld in de orkestbegeleidingen voor zijn pianoconcerten en de nieuwe ervaring die hij had van schrijven voor blazers zou hoe dan ook in zijn symfonieën zijn opgedoken. Hoe dan ook, het gebruik van blaasinstrumenten in de Praagse symfonie vertegenwoordigt een grote vooruitgang in de symfonische techniek van Mozart, die werd nagebootst in zijn laatste symfonieën, maar ook door Haydn, Beethoven en Schubert. De Praagse symfonie bestaat uit delen in sonatevorm (iets vrij ongebruikelijk voor die tijd), en vraagt om twee fluiten, twee hobo's, twee fagotten, twee hoorns, twee trompetten, pauken en strijkers. Het is opmerkelijk dat dit werk bekend zou zijn geweest als nr. 37 als de zogenaamde Symfonie nr. 37, K. 444, die eigenlijk een werk is van Michael Haydn afgezien van de langzame inleiding die door Mozart is toegevoegd, door uitgever Breitkopf niet als authentiek werk van Mozart was erkend & Härtel, waarvan de originele volledige uitgave van de Mozart-symfonieën de oorsprong is van het traditionele nummeringssysteem.