Als auteur van de populaire Symphonie espagnole voor viool en orkest, een werk dat de luisteraar boeit met zijn melodische charme en grote passie, was Lalo een belangrijke componist van orkest- en kamermuziek in een tijd waarin Franse muzikanten werden gedomineerd door de drang om te componeren voor theater. Zijn minder bekende, maar zeker niet weinig succesvolle werken omvatten het krachtig emotionele Celloconcert in D mineur, een werk dat treffend gebruik maakt van de expressieve mogelijkheden van het instrument, het ballet Namouna, en dit werk. Het vraagt om soloviool, piccolo, 2 fluiten, 2 hobo's, 2 klarinetten, 2 fagotten + 2 hoorns, 2 trompetten, 3 trombones + pauken, percussie en strijkers.
