Dit trio werd rond 1786 geschreven, waarschijnlijk om tegemoet te komen aan de voorkeuren van de familie von Westerholt-Gysenberg, aan wier dochter Beethoven pianoles gaf. De graaf speelde fagot en zijn zoon fluit, wat resulteerde in deze bijzondere formatie, die op de een of andere manier het expressieve bereik van de componist zou hebben beperkt. Op de handtekeningpartituur luidt de titel Trio concertant a clavicembalo, flauto, fagotto, composto da Ludovici van Beethoven organista di SS Electeur de Keulen. Deze noot onthult de plaats van compositie en onthult ook dat Beethoven zichzelf in de eerste plaats als organist beschouwde, en niet als componist. En men merkt ook op dat "clavicembalo". Hoewel Beethoven hier enige vaardigheid toont in zijn omgang met vormen, vond hij nog steeds zijn weg in de compositie en evolueerde hij zijn stijl. Het stuk vertoont nauwelijks de volwassen trekken van de toekomstige grote componist. Het heeft misschien de capaciteiten en zelfs de smaak van de familie von Westerholt gediend, maar zal de meeste luisteraars waarschijnlijk niet meer dan een bescheiden beloning opleveren. Het werk werd postuum gepubliceerd, in 1888, toen Beethoven de partituur zijn hele leven onderdrukte.
